Verdriet van een oma. Ik loop het zwembad in om mijn dagelijkse baantjes te gaan zwemmen. De zon schijnt heerlijk en gelukkig is het rustig. Snel spring ik het water in en er komt een dame die ik vaker zie naast me zwemmen. We zwemmen samen op en er ontstaat een gesprek.

Ze zegt: “Vandaag is mijn kleindochter jarig, maar er is al jaren geen contact. Mijn zoon is gescheiden en sindsdien zit hij in een juridisch gevecht waarbij de moeder al jaren alles doet om te zorgen dat er geen contact meer is. Ze wil eigenlijk alleen maar alimentatie ontvangen en verder niet. Mijn kleindochter is inmiddels twaalf en heeft mogen kiezen. Ze wil geen contact en ondertussen staan we met lege handen, onwerkelijk verdriet.”

Geen contact meer
Ze vertelt verder: “Een paar jaar geleden kwam ik hier heel vaak met mijn kleindochter. Onwerkelijk, vervreemd worden van je kleindochter zonder dat je er iets aan kan doen. We hebben van alles geprobeerd, maar er is geen verbinding mogelijk. Op dit soort dagen voel ik het verdriet nog meer. We sturen nog steeds kaartjes en cadeautjes, maar er komt geen enkele reactie terug.”

Een afwijzing
Vanuit mijn praktijk weet ik dat ze niet de enige is. Op internet lees ik dat er een schatting is gemaakt van tienduizenden grootouders die hetzelfde meemaken. Een cijfer waar ik enorm van schrik. Vaak zit er ook schaamte op dat het je overkomt. De omgeving, naaste vrienden  weten in veel gevallen niet dat het speelt. Ook deze dame zegt: “Het blijft moeilijk. Inmiddels ben ik zover dat ik erover praat, maar makkelijk is dat niet. Het was de kleindochter waar wij ook gewoon een vaste dag per week oppaste en nu is het over. Ondanks dat het een gevecht tussen mijn ex-schoondochter en zoon is, voelt het toch ook als afwijzing naar ons.”

Dubbele pijn
“Het is dubbele pijn” vertelt ze verder. “Ik zie het verdriet van mijn zoon en ondertussen hebben wij ook ons eigen verdriet. Het erge is dat we dat ook voor onze zoon verbergen. Die heeft genoeg aan zijn eigen pijn.”

Rouwen om iemand die nog leeft
Herkenbaar voor mezelf hoe vaak je de ander wilt beschermen voor je eigen verdriet. Iets wat ik heel veel hoor in de praktijk. Dit gesprek raakt me des te meer, omdat ik op dit moment een cliënt heb in een soortgelijke situatie. Het is rouwen om iemand die nog leeft en dat is heel ingrijpend vooral omdat het niet hun keuze is.

Hoe zo het met de kleindochter zijn?
Uit ervaring weet ik ook hoe belangrijk het is om gewoon te luisteren. Niet in te vullen of je eigen mening te geven, maar puur te luisteren. In mijn hoofd speelt wel de vraag: hoe zou het voor de kleindochter zijn? In hoeverre heeft ze zelf echt een keuze? Iets wat ik niet uitspreek natuurlijk, maar wel een logische gedachte is.

Grootouders staan machteloos
Ik weet vanuit mijn vak dat er een kinderrechtenverdrag is waar de relatie met grootouders in is erkend. Er wordt alleen nog niets gedaan om dat verdrag na te leven. Grootouders staan machteloos als het gaat om contact met hun kleinkind. Het is een eenzame weg en iedereen gaat er anders mee om. Er is wel een vereniging voor lotgenoten waar mensen er met elkaar over kunnen praten en steunen, een belangrijke stap. Toch denk ik dat er nog heel veel moet gebeuren om eerste stapjes te zetten om de belangen van alle partijen te zien en te behartigen. Een lastige klus, omdat ieder verhaal anders is. Echter, ze hebben allemaal dat verborgen verdriet.

Eigenlijk zijn er in deze situatie alleen maar verliezers. Veel verborgen en zichtbaar leed. Wel belangrijk is dat je erover praat en je verdriet gaat delen om het een plek – voor zover dat mogelijk is – te geven.

Verwerken van trauma of angst
Wil jij meer inzicht wat kan helpen om je kind gelukkiger te maken, om zelfvertrouwen te vergroten of aan je eigen zelfvertrouwen of verdriet of trauma te werken? Download dan onze waardevolle cadeaus. https://eenkijkjeinjezelf.nl/gratis-downloadbare-ebooks/.